Paris-Brest: η ιστορία του αγαπημένου γλυκού των ποδηλατών

 

Πώς γεννήθηκε το γλυκό Paris-Brest, ποιά η σχέση του με τον διάσημο ομώνυμο γαλλικό ποδηλατικό γύρο και γιατί είναι στρογγυλό σαν ρόδα ποδηλάτου;

Οι Γάλλοι είναι γνωστοί για την επινοητικότητα τους στη μαγειρική – ίσως όμως ακόμα πιο πολύ στη ζαχαροπλαστική. Με κάθε αφορμή σκαρώνουν και ένα γλυκό. Είναι τόσο ανταγωνιστικός ο χώρος τους και υπάρχουν πια τόσοι πολλοί καταρτισμένοι ζαχαροπλάστες, που κάπως πρέπει να ξεχωρίσουν. Αν ο ένας φτιάχνει φέτος μαντλέν, θα φτιάξει και ο διπλανός του, και μάλιστα ακόμα καλύτερη, με διάφορα αρώματα και γεμίσεις. Έχουν, άλλωστε, ένα τεράστιο κεφάλαιο από όπου μπορούν να

αντλήσουν ιδέες: η γαστρονομική τους παράδοση είναι τεράστια και μετράει αιώνες εξευγενισμού στις κουζίνες των αριστοκρατών.

Στη Γαλλία γεννήθηκαν οι πρώτοι μεγάλοι σεφ, υπάρχει σεβαστή βιβλιογραφία και γραπτές συνταγές που μπορούν να λειτουργήσουν ως πηγές έμπνευσης. Εκτός αυτών υπάρχουν κι ένα σωρό επαρχιακές σπεσιαλιτέ και τοπικά γλυκά να ανακαλύψει κάποιος. Δεν έχουν παρά να τις ξετρυπώσουν και να μας τις παρουσιάσουν με νέο τρόπο. Και έτσι βλέπεις ξαφνικά να γεμίζουν οι βιτρίνες των παρισινών ζαχαροπλαστείων με το ίδιο γλυκό σε παραλλαγές. Οι μόδες κάνουν κύκλο, διαρκούν μερικά χρόνια κι έπειτα ξεσπάει κάτι νέο, μια νέα τρέλα που σαρώνει όχι μόνο τη Γαλλία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Πρώτα ήταν τα μακαρόν, μετά τα εκλέρ, έπειτα η σεντ ονορέ, η ταρτ τροπεζιέν και πάει λέγοντας.

Τα τελευταία χρόνια διανύουμε πανηγυρικά την εποχή του Paris-Brest, ενός γλυκού που ξεκίνησε από ένα χωριό και κατέκτησε την πρωτεύουσα της γαστρονομίας. Πρόκειται για μια σχετικά σύγχρονη δημιουργία, του 19ου αιώνα, που έχει καταγραφεί και γνωρίζουμε επακριβώς πότε και ποιος τη δημιούργησε, ενώ έμπνευση για αυτήν υπήρξε ένας ποδηλατικός αγώνας!

Η ποδηλατική ιστορία του Paris-Brest

Το 1891 ξεκίνησε ένας ποδηλατικός κυκλικός αγώνας, η διαδρομή Παρίσι-Βρέστη-Παρίσι. Ιθύνων νους ήταν ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Le Petit Journal», Pierre Giffard. (Οι εκδότες τότε διοργάνωναν συχνά αθλητικούς αγώνες για να ενισχύσουν τις κυκλοφορίες τους). Ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν πολύ απαιτητικός και τέσταρε την κατασκευαστική αξιοπιστία των ποδηλάτων αλλά και την αντοχή των αθλητών, οι οποίοι έπρεπε να διανύσουν μια απόσταση 1200 χλμ. από το Παρίσι στη Βρέστη και πίσω στο Παρίσι, μέσα σε 90 ώρες, και μάλιστα χωρίς να αλλάξουν ποδήλατο κατά τη διάρκεια της ποδηλατοδρομίας και κουβαλώντας μαζί και το φαγητό τους! Η ιατρική κοινότητα της εποχής έλεγε ότι ήταν αυτοκτονία και μόνο να το επιχειρήσει κανείς. Όμως, κανείς δεν πτοήθηκε.

Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1891 206 ποδηλάτες στήθηκαν στο σημείο εκκίνησης, μπροστά από τα γραφεία της εφημερίδας «Le Petit Journal» στο Παρίσι. Η επιτυχία του αγώνα ήταν τεράστια αλλά και τα έξοδα πολλά, γι’ αυτό και αρχικά αποφασίστηκε ο αγώνας να επαναλαμβάνεται κάθε 10 χρόνια. Σήμερα, θεωρείται η πιο παλιά ποδηλατική διαδρομή μεγάλων αποστάσεων και διοργανώνεται ανά τετραετία. 

Το 1910, έναν χρόνο πριν από την τρίτη διοργάνωση, ένας ζαχαροπλάστης από το χωριό Maisons-Lafitte, ο Louis Durand, σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα γλυκό με αφορμή τον αγώνα αυτό. Κάποιοι λένε ότι η ιδέα ήταν δική του και του ήρθε ως επιφοίτηση όταν είδε τους ποδηλάτες να περνούν μπροστά από το παράθυρό του (το χωριό βρίσκεται μιάμιση ώρα από το Παρίσι στη διαδρομή για τη Βρέστη). Άλλοι ισχυρίζονται ότι το γλυκό του το παρήγγειλε ο ίδιος ο Giffard. Όπως και να ’χει, ο Durand είναι εκείνος που δημιούργησε τη συνταγή και δικαίως πιστώνεται την επιτυχία της.

Το γλυκό Paris-Brest είναι μια κουλούρα -ώστε να παραπέμπει σε ρόδα ποδηλάτου- φτιαγμένη από την ίδια ζύμη με την οποία φτιάχνουμε τα σουδάκια. Η γέμιση είναι μια κρέμα πραλίνας και από πάνω μπαίνει αμύγδαλο φιλέ και άχνη ζάχαρη. Είναι ένα χορταστικό και πλούσιο σε θερμίδες γλυκό, ικανό να «γεμίσει» τις ενεργειακές αποθήκες των αθλητών. Γι’ αυτό και έγινε πολύ δημοφιλές ανάμεσα στους ποδηλάτες που περνούσαν από το χωριό.

Δεν είναι πάρα πολλά χρόνια, όμως, που το Paris-Brest άρχισε να κατακτά και το Παρίσι και έκανε την εμφάνισή του στα top ζαχαροπλαστεία, σε διάφορες εκδοχές. Ένα από τα πιο γνωστά και φωτογραφημένα Paris-Brest είναι σίγουρα αυτό του Jacques Genin. Τροφαντό, με διπλή δόση κρέμας, περιέχει τσιπς από αφυδατωμένα ξερά φρούτα που του προσθέτουν μια τραγανή και γήινη νότα, ενώ αντί για αμύγδαλα, είναι πασπαλισμένο με φουντούκια.

Αλλά και ο Cedric Grolet – ίσως ο πιο hot ζαχαροπλάστης αυτή τη στιγμή στη γαλλική πρωτεύουσα- δημιουργεί κατά καιρούς διαφορετικές γεύσεις Paris-Brest, όπως αυτό με τα καραμελωμένα καρύδια πεκάν, για το οποίο σχηματίζονται ουρές έξω από το ζαχαροπλαστείο του.

Σαφώς πιο πληθωρικό, το Paris-Brest του Philippe Conticini είναι μια ωδή στην πραλίνα, αφού εκτός από κρέμα πραλίνας περιέχει μια ρευστή στρώση πραλίνας αμυγδάλου-φουντουκιού.

Τέλος, αν ποτέ περάσετε από το χωριό Maisons-Lafitte, αναζητήστε το ζαχαροπλαστείο Durand, στη λεωφόρο Longeuil 9, που λειτουργεί ακόμα από τους απογόνους του Louis Durand για να δοκιμάσετε την αυθεντική συνταγή, που κρατούν επτασφράγιστο μυστικό.