.jpg)
Η επιστήμη θεωρείται μερικές φορές ως το αντίθετο της θρησκείας. Όμως, ένας επιστήμονας του Χάρβαρντ ισχυρίζεται ότι ένας μαθηματικός τύπος αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού.
Ο Δρ. Willie Soon, αστροφυσικός και μηχανικός αεροδιαστημικής, μίλησε πρόσφατα στο Tucker Carlson Network, όπου εξήγησε πώς η πρόβλεψη της αντιύλης το 1928 υποδηλώνει ότι το σύμπαν είχε σκόπιμο σχεδιασμό.Ο Δρ. Soon αναφέρθηκε στο «επιχείρημα της λεπτής ρύθμισης», το οποίο υποστηρίζει ότι οι φυσικοί νόμοι και οι συνθήκες του σύμπαντος είναι ακριβώς ρυθμισμένοι ώστε να επιτρέπουν την ύπαρξη ζωής και ότι είναι εξαιρετικά απίθανο αυτό να συνέβη τυχαία.
Η αντιύλη και η ύλη σχηματίστηκαν μαζί μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, αλλά υπάρχει λιγότερη αντιύλη στο σύμπαν. Η αντιύλη έχει αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο από την ύλη, επομένως αν υπήρχαν σε ίσες ποσότητες, θα αλληλοεξουδετερώνονταν.
Η ασυμμετρία μεταξύ ύλης και αντιύλης στο σύμπαν ερμηνεύεται ως ένδειξη σκόπιμου σχεδιασμού.
Ο Δρ. Soon ανέφερε ότι υπάρχουν στιγμές στη φυσική ή τα μαθηματικά όπου ένα φαινόμενο φαίνεται να μην έχει σύνδεση με τον πραγματικό κόσμο, αλλά τελικά αποδεικνύεται αληθινό. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η εξίσωση του καθηγητή του Κέιμπριτζ, Paul Dirac, η οποία ανέτρεψε τους γνωστούς νόμους της φυσικής.
Ο «πατέρας της αντιύλης» Paul Dirac
Ο Dirac θεωρείται «πατέρας της αντιύλης», καθώς ανακάλυψε την ύπαρξή της τυχαία, πριν επιβεβαιωθεί το 1932.
Ο Dirac προσπαθούσε να κατανοήσει γιατί ορισμένα σωματίδια κινούνται ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός. Οι επιστήμονες διέθεταν εξισώσεις για αργά κινούμενα ηλεκτρόνια, αλλά τα υποατομικά σωματίδια παρέμεναν μυστήριο.
Ο καθηγητής συνδύασε τη διάσημη εξίσωση του Αϊνστάιν E=mc² με την εξίσωση του Schrödinger από την κβαντική μηχανική.
Η εξίσωση του Αϊνστάιν έδειχνε ότι ένα αντικείμενο με μάζα δεν μπορεί να ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός, ενώ η εξίσωση του Schrödinger προέβλεπε την πιθανότητα να βρεθεί ένα σωματίδιο σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία σε δεδομένη στιγμή.
Η αρχική λύση του Dirac δεν λειτουργούσε, γι' αυτό πρόσθεσε έναν επιπλέον τύπο ηλεκτρονίου με αρνητική ενέργεια.
Το αποτέλεσμα προκάλεσε σύγχυση στην επιστημονική κοινότητα, καθώς κανείς δεν ήξερε τι ήταν αυτό το νέο σωματίδιο ή ποιος ήταν ο σκοπός του.
Ωστόσο, το αρνητικά φορτισμένο ηλεκτρόνιο έκανε την εξίσωση τόσο απλή και κομψή, που ο Dirac ήξερε ότι ήταν αληθινή.
Λιγότερο από μία δεκαετία αργότερα, οι παρατηρήσεις κοσμικών ακτίνων στην ανώτερη ατμόσφαιρα αποκάλυψαν τα πρώτα σωματίδια αντιύλης, επιβεβαιώνοντας την υπόθεση του Dirac.
Η ανακάλυψή του οδήγησε σε έναν νέο κλάδο της φυσικής, γνωστό ως κβαντική θεωρία πεδίου, που συνδυάζει τη θεωρία των πεδίων και την αρχή της σχετικότητας με τις ιδέες της κβαντικής μηχανικής.
«Ο Θεός, μαθηματικός πολύ υψηλού επιπέδου»
Το 1963, ο Dirac περιέγραψε τον Θεό ως μαθηματικό πολύ υψηλού επιπέδου σε επιστημονικά περιοδικά.
«Φαίνεται να είναι ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της φύσης ότι οι βασικοί φυσικοί νόμοι περιγράφονται μέσω μαθηματικών θεωριών εξαιρετικής ομορφιάς και δύναμης, οι οποίες απαιτούν πολύ υψηλό επίπεδο μαθηματικών για να γίνουν κατανοητές», έγραψε.
«Ίσως αναρωτηθείτε: Γιατί η φύση είναι κατασκευασμένη με αυτόν τον τρόπο; Η μόνη απάντηση είναι ότι η σημερινή μας γνώση δείχνει πως η φύση είναι έτσι κατασκευασμένη. Απλώς πρέπει να το αποδεχτούμε.
«Θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την κατάσταση λέγοντας ότι ο Θεός είναι μαθηματικός πολύ υψηλού επιπέδου και χρησιμοποίησε εξαιρετικά προηγμένα μαθηματικά για να δημιουργήσει το σύμπαν».
Πολλοί επιστήμονες έχουν ισχυριστεί ότι έχουν βρει αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού στο σύμπαν. Ο Richard Swinburne και ο Robin Collins διατύπωσαν το επιχείρημα της λεπτής ρύθμισης.
Τα στοιχεία τους περιλάμβαναν τη δύναμη της βαρύτητας, την αναλογία των μαζών πρωτονίων και ηλεκτρονίων και τη κοσμολογική σταθερά.
Αν η βαρύτητα ήταν ελάχιστα ασθενέστερη, οι γαλαξίες, τα άστρα και οι πλανήτες δεν θα είχαν σχηματιστεί. Αν ήταν ισχυρότερη, το σύμπαν θα είχε καταρρεύσει σε μια μαύρη τρύπα.
Παρομοίως, αν η αναλογία μάζας πρωτονίου-ηλεκτρονίου ήταν σημαντικά διαφορετική, η βασική χημεία θα μπορούσε να καταρρεύσει, καθιστώντας αδύνατο τον σχηματισμό πολύπλοκων μορίων όπως το DNA.
Η κοσμολογική σταθερά είναι ένας όρος στις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν που καθορίζει αν ο χώρος διαστέλλεται ή συστέλλεται.
Ο Swinburne και ο Collins υποστήριξαν ότι αν η σταθερά ήταν διαφορετική, το σύμπαν θα είχε διασταλεί υπερβολικά γρήγορα ή θα είχε καταρρεύσει πολύ σύντομα για να επιτρέψει την ύπαρξη ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου