Τι ξεχνάμε συνήθως στα ταξί

 

Πρέπει να μου έπεσε μέσα στο ταξί!. Πρόκειται για μια φράση που κανείς μας δεν θέλει να ξεστομίσει, καθώς οι συνέπειές της αποκτούν τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό μας. Κλειδιά, τσάντες και πορτοφόλια είναι οι συνηθέστεροι ύποπτοι που συνεχίζουν απερίσπαστα τη διαδρομή τους στους δρόμους της πόλης, ενώ εμείς αναποδογυρίζουμε τις τσέπες μας αρνούμενοι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα: εμείς κατεβήκαμε από το ταξί, αυτά όμως τα αφήσαμε πίσω μας.Στο σπίτι μου έχω ένα κουτί όπου βάζω τα κλειδιά που βρίσκω μέσα στο ταξί. Πλέον αυτό το κουτί κλείνει με δυσκολία, λέει γελώντας ο Μάκης, που δουλεύει ταξιτζής εδώ και 8 χρόνια. Ο ίδιος κρατάει τα δικά του στατιστικά και, όπως ισχυρίζεται, οι 5 από τους 100 επιβάτες που θα εξυπηρετήσει θα αφήσουν το δικό τους αναμνηστικό στο πίσω κάθισμα. Το πιο ασυνήθιστο που έχω βρει είναι μια ανθοδέσμη. Την έβαλα στο κάθισμα του συνοδηγού και περίμενα κάποιες ώρες. Αφού δεν την αναζήτησε κανείς, την πρόσφερα σε μια ηλικιωμένη επιβάτισσα. Ενθουσιάστηκε, χάρηκα και εγώ με την χαρά της. Κρίμα δεν θα ήταν να την άφηνα να μαραθεί;.

Σύμφωνα με την εφαρμογή FREENOW που ενώνει χιλιάδες επιβάτες με τα ξεχασμένα υπάρχοντά τους κάθε μήνα, ανάμεσα στα πιο ασυνήθιστα αντικείμενα που βρήκαν το 2023 οι οδηγοί του δικτύου της ήταν μία φουσκωτή πισίνα, μία σύμβαση εργασίας ακόμη και εξτένσιον μαλλιών, ενώ τη χρυσή τριάδα των πρώτων θέσεων κινητό – τσάντα – κλειδιά έρχεται να συμπληρώσει το τρίπτυχο ακουστικά – πορτοφόλι – γυαλιά ηλίου.Ο Κυριάκος, που εργάζεται ως ταξιτζής τα τελευταία 10 χρόνια, δεν έχει να θυμηθεί κάποιο ιδιαιτέρως ασυνήθιστο αντικείμενο, ξεχωρίζει όμως εκείνη τη φορά που επέστρεψε σε μια γυναίκα την τσάντα της, η οποία αποδείχτηκε πως είχε μέσα 30.000 ευρώ σε μετρητά. Ανακουφίστηκε τόσο πολύ όταν της την παρέδωσα που μου έδωσε με το ζόρι 500 ευρώ. Το εκτίμησα φυσικά. Συνήθως μου λένε ένα ευχαριστώ και αυτό με το ζόρι. Δεν χρεώνουμε τη διαδρομή για να επιστρέψουμε κάποιο αντικείμενο, εξυπηρέτηση κάνουμε. Οπότε, όταν αποβιβάζω, φροντίζω και εγώ να ρίχνω μια ματιά στο πίσω κάθισμα, μην τυχόν και έχει ξεχαστεί κάτι.

Τα στοιχεία της FREENOW τον επιβεβαιώνουν, καθώς οι Ελληνες χρήστες της εφαρμογής κατατάσσονται στους πιο ξεχασιάρηδες, όπως άλλωστε οι Γάλλοι και οι Αγγλοι. Στον αντίποδα βρίσκονται οι οι Γερμανοί και οι Πολωνοί, που όπως φαίνεται θυμούνται πιο συχνά να παίρνουν τα υπάρχοντά τους βγαίνοντας από το ταξί.

Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι να μην ξεχάσω το παιδί

Η Κατερίνα, αν και οδηγεί, επιλέγει αρκετά συχνά ταξί για τις μετακινήσεις της, ειδικά όταν έχει να προλάβει κάποιο επαγγελματικό ραντεβού και δεν θέλει να καθυστερήσει. Κατά καιρούς όμως έχει μετανιώσει για αυτήν της την απόφαση. Οταν έρχεται η ώρα να κατέβω, συνήθως βρίσκομαι σε κατάσταση πανικού, γιατί ταυτόχρονα μιλάω στο τηλέφωνο, ψάχνω το πορτοφόλι μου για να πληρώσω, αγχώνομαι πως καθυστερώ τα αυτοκίνητα από πίσω και κάπως έτσι καταλήγω συχνά πυκνά να αφήνω τα πράγματά μου μέσα στο ταξί. Το χειρότερο που έχω κάνει είναι όταν γυρνούσα στο σπίτι μετά από ένα κάστινγκ για τηλεοπτικό σίριαλ που δούλευα τότε. Είχα μαζί μου την κάμερα και μέσα στη θήκη της τρεις κασέτες με όλα τα βίντεο των υποψήφιων ηθοποιών που είχαμε γυρίσει. Θα τα βλέπαμε προκειμένου να κάνουμε τη διανομή των ρόλων. Αφησα μέσα στο ταξί τη θήκη με την κάμερα και όλο το υλικό. Ευτυχώς η εταιρεία δεν μου ζήτησε αποζημίωση, η σκηνοθέτης βέβαια ακόμα το θυμάται.... Η Κατερίνα με τη σειρά της θυμάται τον ταξιτζή που χτύπησε όλα τα κουδούνια της πολυκατοικίας της προκειμένου να της επιστρέψει μια τσάντα με τα επαγγελματικά έγγραφα που είχε ξεχάσει, αλλά και κάποια χριστουγεννιάτικα δώρα που δεν κατέληξαν ποτέ στα χέρια των παραληπτών τους.

Ο Δεκέμβριος άλλωστε, σύμφωνα με τα δεδομένα της FREENOW, εκτιμάται ως ο μήνας με τα περισσότερα απολεσθέντα αντικείμενα, ενώ με βάση τα στοιχεία της εταιρείας, τα πιο πολλά αιτήματα για εύρεση των αντικειμένων μέσα στο ταξί γίνονται Δευτέρα πρωί γύρω στις 11 π.μ. Από την αρχή του έτους, στην Ευρώπη, έχουν χαθεί περισσότερα από 120.000 αντικείμενα, ενώ στη χώρα μας περισσότερα από 20.000.

Ανάμεσά τους ήταν και η τούρτα γενεθλίων της ανιψιάς της Νικολέτας. Οποτε προσέχω την κόρη του αδελφού μου έχω την ανεξήγητη φοβία πως θα βγούμε οι δύο μας έξω και κάπου θα την ξεχάσω. Πριν από λίγους μήνες έγινε ενός έτους και εγώ είχα αναλάβει να παραλάβω την τούρτα. Ημουν μόνη μου, δεν είχα το παιδί μαζί μου. Μπήκα στο ταξί και σκεφτόμουν το αντίστροφο, ότι ο φόβος μου είναι παράλογος, πως ποτέ δεν θα ξεχνούσα κάπου την ανιψιά μου και ότι πρέπει να το ξεπεράσω. Οταν βγήκα από το ταξί ένιωθα πλέον ανάλαφρη... Λογικό, αφού δεν είχα στα χέρια μου τα δύο κιλά της τούρτας! Ευτυχώς μέσω της πλατφόρμας επικοινώνησα αμέσως με τον ταξιτζή, που έκανε απλά τον κύκλο του τετραγώνου και μου την έφερε. Ο ίδιος ταξιτζής, καθώς της παρέδιδε την τούρτα, της είπε γελώντας πως κάποτε μια πελάτισσά του είχε ξεχάσει στο πίσω κάθισμα ένα χελωνάκι μέσα στο κουτί μεταφοράς του. Και τι έγινε; Εκανε μια βόλτα μαζί μου, πήρε τον αέρα του και το ίδιο βράδυ επέστρεψε στην καθημερινότητά του!.