Όλοι μας κάνουμε λάθη. Κάποιοι καταφέρνουν να τα ξεπεράσουν σχετικά γρήγορα και να συνεχίσουν. Άλλοι μπορούν να περάσουν ώρες, μέρες ακόμη και εβδομάδες να κατηγορούν τον εαυτό τους για το λάθος που έχουν κάνει.
Ο αστροναύτης της NASA, Mike Massimino αποκάλυψε σε άρθρο τον «κανόνα των 30 δευτερολέπτων» που τον βοηθάει να ανακάμπτει μετά από ένα λάθος και να συνεχίζει την δουλειά του στο διάστημα.Ολόκληρο το άρθρο του αστροναύτη Mike Massimino:
«Ως αστροναύτης της NASA, είχα την ευκαιρία να κάνω καταπληκτικά πράγματα και να τα κάνω θάλασσα σε μεγάλο βαθμό. Για να ξεπεράσω τις απώλειες, υιοθέτησα κάτι που ονομάζεται «κανόνας των 30 δευτερολέπτων».
Για μένα, ο κανόνας λέει το εξής: Όταν κάνετε ένα λάθος, δώστε στον εαυτό σας 30 δευτερόλεπτα μετάνοιας. Κάντε ένα τάιμ άουτ. Νιώστε δυστυχία. Κατηγορήστε τον εαυτό σας. Πείτε στον εαυτό σας όλα τα φρικτά πράγματα που θέλετε να πείτε. Μόνο, ξέρετε, κάντε το σιωπηλά μέσα στο κεφάλι σας για να μην τρομάξετε τους ανθρώπους που κάθονται δίπλα σας.
Γιατί η λύπη είναι φυσική. Η απογοήτευση είναι φυσική. Δεν είναι υγιές να καταπιέζεις αυτά τα συναισθήματα ή να αρνείσαι ότι υπάρχουν. Πρέπει να αφήσετε τον εαυτό σας να τα έχει. Αλλά περιορίστε το στα τριάντα δευτερόλεπτα. Τότε είναι πραγματικά καιρός να προχωρήσουμε. Μετά το 30 δευτερολέπτων ξέσπασμα σας, αφήστε το να πάει στα κομμάτια. Αφήστε τη λύπη στο παρελθόν γιατί δεν θα σας βοηθήσει στο μέλλον. Ήρθε η ώρα να προχωρήσετε με το καθήκον και την αποστολή γενικότερα. Η ομάδα σας χρειάζεται πλήρως αφοσιωμένο και πίσω στο παιχνίδι για να βοηθήσετε στην επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος αντιμετωπίζετε.
Το να μάθω αυτό το μάθημα από τη συνάδελφο αστροναύτη, Megan McArthur ήταν ιδιαίτερα σημαντικό και για μένα. Η Megan ήταν μία από εκείνους τους αστροναύτες που τοποθέτησα σε βάθρο. Είχε γίνει δεκτή στο Πρόγραμμα Αστροναυτών με την πρώτη της προσπάθεια, όταν ήταν μόλις 28, κάτι που είναι σχεδόν ανήκουστο. Η NASA την επέλεξε πριν καν τελειώσει το διδακτορικό της. Τόσο πολύ την ήθελαν. Η Megan είναι εξαιρετική, ικανή και καταπληκτική στη συνεργασία. Είναι το είδος του ανθρώπου που κοιτάς και λες: «Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτό που κάνει. Είναι τέλεια».
Αλλά δεν είναι τέλεια. Απλώς βρήκε τα καλύτερα εργαλεία για να διαχειριστεί τις ατέλειές της και ο «κανόνας των 30 δευτερολέπτων» είναι ένας από αυτούς. Μόλις μου τον δίδαξε, έγινα πολύ καλύτερος στο να αντιμετωπίζω και να προχωράω πέρα από τα λάθη μου. Δεν έχανα ούτε μια εβδομάδα, ούτε καν μια μέρα, όταν έκανα λάθος σε κάτι. Αυτό ήταν καλό γιατί σύντομα θα έκανα ένα τεράστιο λάθος – σπάζοντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble στο απύθμενο κενό του διαστήματος.
Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια μιας πτήσης του 2009 που ονομάστηκε STS-125. Έβγαλα τη βίδα στην κουπαστή σε μια προσπάθεια να επισκευάσω το φασματογράφο απεικόνισης του διαστημικού τηλεσκοπίου στο Hubble. Αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα.
Αφού ανέφερα τι είχα κάνει στον έλεγχο της αποστολής στο Χιούστον, και καθώς προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν το λάθος μου, χτυπήθηκα από ένα «τσουνάμι» ντροπής, ενοχής, δυσπιστίας και λύπης. Σπάνια νιώθουμε πιο μόνοι από όσο όταν κάνουμε λάθος. Νιώθουμε απομονωμένοι και εκτεθειμένοι. Είναι αρκετά κακό να το κάνεις αυτό στη Γη. Τώρα φανταστείτε να το κάνετε 350 μίλια μέσα στο διάστημα.
Ένιωθα ναυτία. Είχα σπαταλήσει χρόνια σχεδιασμού και αφοσίωσης από ολόκληρη την ομάδα του Hubble. Είχα πετάξει εκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα των φορολογουμένων. Τα παιδιά μου θα περνούσαν τώρα τη ζωή ως τα παιδιά με τον πατέρα που έσπασε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Αυτή θα ήταν η κληρονομιά μου.
Η πρώτη σκέψη στο μυαλό μου ήταν ότι χρειαζόμουν μια μηχανή του χρόνου. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να επιστρέψω πίσω στο χρόνο. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να το ξανακάνω από την αρχή. Φυσικά, μόλις πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται έτσι, είναι η στιγμή που η λύπη έχει αρχίσει να λειτουργεί εναντίον σου. Γιατί ο χρόνος προχωράει μόνο μπροστά, και είναι άσκοπο να κάθεσαι και να εύχεσαι το αδύνατο. Μόλις αρχίσετε να εύχεστε για ένα τέλος, τότε είναι που ξέρετε ότι είναι ώρα να προχωρήσετε.
Ευτυχώς, ήξερα πώς. Μπορεί να μην είχαμε ένα εφεδρικό σχέδιο για να αντιμετωπίσουμε το απογυμνωμένο μπουλόνι στην κουπαστή, αλλά ενώ η ομάδα μου στο έδαφος προσπαθούσε να βρει λύση, είχα τον «κανόνα των 30 δευτερολέπτων» για να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Έκανα μια παύση, κοίταξα τη Γη, έβαλα ένα «διανοητικό» χρονόμετρο για τριάντα δευτερόλεπτα και άρχισα να μετανιώνω.
Για τριάντα δευτερόλεπτα τα άφησα όλα ελεύθερα. Έριξα πολύ ξύλο στον εαυτό μου. «Μάικ, ηλίθιε. Βλάκα! Πώς μπόρεσες να μπερδέψεις κάτι τόσο απλό; Γιατί δεν σκέφτηκες αυτό το πρόβλημα πριν από την αποστολή; Βιαζόσουν για τα εύκολα γιατί είχες πολύ κολλήσει σε αυτό που νόμιζες ότι ήταν πιο δύσκολο». Και ούτω καθ’ εξής.
Μετά, μόλις τελείωσαν τα τριάντα δευτερόλεπτα, αποδεσμεύτηκα. Είχα λυπηθεί τον εαυτό μου και τώρα ήταν καιρός να αφήσω το λάθος μου στο παρελθόν και να γίνω καλός συμπαίκτης και να βοηθήσω να βρούμε μια λύση. Καταλάβαμε ότι η αποκόλληση της κουπαστής μπορεί να λειτουργήσει, πέτυχε, και η υπόλοιπη διαστημική βόλτα πήγε σύμφωνα με το σχέδιο. Το STIS «επανήλθε» στη ζωή και η αναζήτηση για ζωή στο σύμπαν συνεχίστηκε.
Καθημερινά, στην επαγγελματική και στην προσωπική μας ζωή, μας δίνονται ευκαιρίες να κάνουμε λάθη. Δεν θέλουμε να τα κάνουμε αλλά όσο κι αν προετοιμαζόμαστε και όσο σκληρά και αν προσπαθούμε να είμαστε τέλειοι, είναι αναπόφευκτα.
Τα λάθη για τα οποία έριχνα ξύλο στον εαυτό μου ήταν στην πραγματικότητα ένα πολύ πολύτιμο μέρος της εκπαίδευσής μου ως αστροναύτη. Γιατί το να τα κάνω με δίδαξε πώς να επανακάμπτω αφού τα είχα κάνει. Έμαθα ότι κανένα λάθος δεν είναι ανυπέρβλητο, αλλά μια κακή απάντηση σε ένα λάθος μπορεί να αποβεί μοιραία.
Όταν τα κάνετε θάλασσα και αισθάνεστε απαίσια γι’ αυτό, θυμηθείτε τον «κανόνα των 30 δευτερολέπτων»: Ρίξτε ξύλο στον εαυτό σας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να το κάνει. Βυθιστείτε στη λύπη σας. Αλλά περιορίστε το στα τριάντα δευτερόλεπτα. Τότε, όσο δύσκολο κι αν είναι, αφήστε το στο παρελθόν και προχωρήστε. Επικεντρωθείτε σε αυτό που ακολουθεί και τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε. Προσπαθήστε να παραμείνετε θετικοί, όσο άσχημα κι αν τα κάνατε θάλασσα. Δώστε στον εαυτό σας μια ευκαιρία για εξιλέωση.
Λοιπόν, ποιος είναι ένας καλός τρόπος για να περάσετε αυτά τα 30 δευτερόλεπτα; Εδώ είναι οι προτάσεις μου:
Βρίστε τον εαυτό σας. Μου αρέσει το: «Είμαι τόσο ανόητος» ή «Ηλίθιε! Πώς το έκανες αυτό;».
Αναγνωρίστε ότι μετανιώσατε έτσι ώστε να ξέρετε ακριβώς για τι είστε θυμωμένοι αντί να είστε θυμωμένοι για τα πάντα. «Θα έπρεπε να είχα σκεφτεί περισσότερο το σχέδιό μας» ή «Θα έπρεπε να είχα ελέγξει την κατάσταση πιο προσεκτικά πριν ενεργήσω». Ή «Γιατί δεν σκέφτηκα τις συνέπειες πριν το κάνω αυτό;».
Καθώς βγαίνετε από τη λύπη, κλωτσήστε τον εαυτό σας καλά και δυνατά για να μην το αφήσετε να συμβεί ξανά. «Αν ξεφύγω από αυτό, θα είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον για να μην κάνω ποτέ ξανά αυτό το λάθος».
Και ορίστε! Τα τριάντα δευτερόλεπτα της λύπης έχουν πλέον τελειώσει. Αφήστε αυτό το λάθος στο παρελθόν και προχωρήστε γιατί η ομάδα σας θα σας χρειαστεί για να βοηθήσετε στην επίλυση του προβλήματος που μόλις δημιουργήσατε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου