Αυτή η ασυμφωνία, προτείνει ένας επιστήμονας, θα μπορούσε να οφείλεται στην κυριαρχία των δεινοσαύρων πριν από εκατομμύρια χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης περιόδου της ιστορίας των θηλαστικών.Ο μικροβιολόγος João Pedro de Magalhães από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στο Ηνωμένο Βασίλειο περιγράφει την υπόθεσή του για «συμφόρηση μακροζωίας» σε μια πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη.
Το σκεπτικό του: όταν οι δεινόσαυροι «κυβερνούσαν» τη Γη, ήταν απαραίτητο για τα πολύ μικρότερα θηλαστικά να είναι σε θέση να αναπαραχθούν γρήγορα για να επιβιώσουν, πράγμα που σημαίνει ότι τα γονίδια για μεγαλύτερη διάρκεια ζωής μπορεί να έχουν απορριφθεί καθώς προχωρούσε η εξέλιξη.
«Μερικά από τα πρώτα θηλαστικά αναγκάστηκαν να ζήσουν προς το κάτω μέρος της τροφικής αλυσίδας και πιθανότατα έχουν περάσει 100 εκατομμύρια χρόνια κατά τη διάρκεια της εποχής των δεινοσαύρων που εξελίσσονται για να επιβιώσουν μέσω της ταχείας αναπαραγωγής», λέει ο de Magalhães.
«Αυτή η μακρά περίοδος εξελικτικής πίεσης έχει αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο εμείς οι άνθρωποι γερνάμε».
Η δημοσιευμένη μελέτη σημειώνει ότι οι πολύ αρχαίοι πρόγονοί μας στη γενεαλογία των ευθηρικών θηλαστικών φαίνεται να έχουν χάσει ορισμένα ένζυμα από την εποχή των δεινοσαύρων - ένζυμα που επιδιορθώνουν τις βλάβες που προκαλούνται από το υπεριώδες φως.
Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και τα μαρσιποφόρα και τα μονοτρήματα στερούνται τουλάχιστον ενός από τα τρία ένζυμα επιδιόρθωσης UV, γνωστά ως φωτολυάσες. Αν αυτό σχετίζεται με τη δική τους σχετικά μικρότερη διάρκεια ζωής με οποιονδήποτε τρόπο, είναι δύσκολο να πούμε.
Μια πιθανότητα είναι ότι η απώλεια οφείλεται στο γεγονός ότι τα θηλαστικά γίνονται πιο νυκτόβια για να παραμείνουν ασφαλέστερα και εκατομμύρια χρόνια αργότερα, το αναπληρώνουμε με αντηλιακή κρέμα. Είναι ένα παράδειγμα ενός μηχανισμού επισκευής και αποκατάστασης που διαφορετικά θα είχαμε.
Υπάρχουν και άλλα σημάδια. Πάρτε τα δόντια, για παράδειγμα: ορισμένα ερπετά, συμπεριλαμβανομένων των αλιγάτορων, μπορούν να συνεχίσουν να αναπτύσσουν δόντια καθ ’όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Τα ανθρώπινα όντα, προφανώς, δεν μπορούν - και πάλι, ίσως είναι αποτέλεσμα γενετικής επιλογής που χρονολογείται από εκατοντάδες χιλιετίες.
«Αυτές οι γενετικές πληροφορίες θα ήταν περιττές για τα πρώιμα θηλαστικά που ήταν τυχερά που δεν κατέληξαν ως τροφή για τον T. rex», λέει ο de Magalhães.
Φυσικά, ορισμένα θηλαστικά μπορεί να ξεπεράσουν τα εκατό χρόνια ζωής, συμπεριλαμβανομένων των φαλαινών και των ανθρώπων. Είτε το κάνουμε αυτό κάτω από τους περιορισμούς που επιβάλλονται από τους βραχύβιους προγόνους μας, είτε έχουμε εξελιχθεί με κάποιο τρόπο ώστε να μην επηρεαζόμαστε από αυτούς, θα μπορούσε να είναι ο στόχος της μελλοντικής έρευνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου